Przejdź do zawartości

Karabin maszynowy M134 Minigun

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
M134 Minigun
Ilustracja
Państwo

 Stany Zjednoczone

Producent

General Electric

Rodzaj

karabin maszynowy w systemie Gatlinga

Historia
Produkcja

od 1962

Dane techniczne
Kaliber

7,62 mm

Nabój

7,62 × 51 mm NATO (wersja podstawowa M134 możliwa do przystosowania do strzelania amunicją 5,56 × 45 mm NATO)

Taśma nabojowa

system mieszczący 4000 nabojów, taśma metalowa rozsypna

Wymiary
Długość

801 mm

Szerokość

559 mm

Masa
broni

18,8 kg

Inne
Szybkostrzelność teoretyczna

maksymalnie 6000 rpm

Szybkostrzelność praktyczna

możliwość wyboru 2000 i 4000 rpm

Zasięg maks.

1200 m

M134 Minigun – sześciolufowy karabin maszynowy w systemie Gatlinga skonstruowany na potrzeby Armii USA w czasie wojny wietnamskiej. Powstał w oparciu o działko M61 Vulcan. Występuje wiele wersji różniących się przede wszystkim szybkostrzelnością i napędem (elektrycznym, hydraulicznym lub pneumatycznym). Używany jest jako pokładowy karabin maszynowy montowany w drzwiach takich śmigłowców jak UH-1 Iroquois czy UH-60 Black Hawk. Przedrostek „mini” odnosi się do mniejszych, w porównaniu z Vulcanem, rozmiarów i kalibru karabinu[potrzebny przypis].

W 1968 ZSRR w odpowiedzi na działko M134 Minigun stworzył karabin maszynowy GSzG-7,62 zasilany amunicją 7,62 × 54 mm R[potrzebny przypis].

W 2013 roku 10 sztuk M134G zostało przyjętych na stan uzbrojenia Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej[1]. Jest to broń pokładowa Mi-17.

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Miniguny w końcu kupione – Altair Agencja Lotnicza. Altair Agencja Lotnicza, 2013-01-11. (pol.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]